کاسه‌ی زیتون

نوشین وحیدی سال ۲۰۰۱ میلادی به کالیفرنیا مهاجرت کرد.گرچه نوشتن دغدغه‌ی همیشگی‌اش بوده اما پرداختن به داستان‌نویسی را به طور جدی پس از مهاجرت آغاز کرده. او بویژه به نوشتن داستان کوتاه علاقمند است. اوایل، داستان‌هایش را در بلاگ شخصی به نام «عروسک‌کوکی» به اشتراک می‌گذاشت و بعدها برخی آثارش را مجلات ادبی چون زنده‌رود و تجربه در ایران، باران در سوئد، بررسی کتاب در لوس‌آنجلس و مجله‌ی اینترنتی بانگ منتشر کرده‌اند. همچنین ترجمه‌ی انگلیسی قصه‌ای از او در کتابی به نام “TheThird Scrip” که شامل داستان‌هایی از نویسندگان مهاجر است در استرالیا به چاپ رسیده.

سر شام مریم خواسته بود دوباره برگردد سر صحبت‌شان راجع به بچه اما آیلا گفته بود بهتر است موضوع را عوض کنند و گفته بود: «اصلن فراموشش کن.» و از او خواسته بود از سفرش بگوید. انتظار نداشت مریم کوتاه بیاید اما آمده بود. از پیام هم حرفی نزد. چطور می‌توانست حرف بزند. آن هم با زنی که نه با یک صدای ضبط شده که با یک بچه‌ی واقعی زندگی می‌کرد، بچه‌ای که با هزار مکافات و دست تنها بزرگش کرده بود. ته ظرف خورش را خالی کرد توی قابلمه و از پشت پیشخوان آشپزخانه به مریم نگاه کرد که داشت میز را تمیز می‌کرد. با آن شانه های افتاده و رگ‌های برجسته‌ی دست‌ها و حالت جدی صورتش طوری دانه‌های برنج را با دستمال جارو می‌زد توی بشقاب و لکه‌های خورش را با دقت پاک می‌کرد انگار که چه کار مهمی است. همین وقت یکباره همه‌ی چیزهایی که آیلا تصمیم گرفته بود برای او بگوید به نظرش مضحک و پیش‌پا افتاده آمدند. (برگرفته