یاس ایرانی

یاس ایرانی

خسرو دوامی

نشر القصه

خسرو دوامی متولد 1336 تهران است. تحصیلات دانشگاهی‌اش را در امریکا در رشته‌ی مهندسی الکترونیک به پایان رسانده و از سال 1986 به جنوب کالیفرنیا آمده و در سن‌دیه‌گو زندگی می‌کند.

او از سال 1987 سردبیر جُنگ ادبی کتابِ نیما و از سال 1993 یکی از ویراستاران نشریه‌ی ادبی دفترهای شنبه بود.

«یاس ایرانی» پنجمین کتاب خسرو دوامی است. از خسرو تا به حال مجموعه داستان‌های «پرسه» نشر ریرا -لس‌آنجلس 1377، «پنجره» نشر ریرا – لس‌آنجلس 1380، «هتل مارکوپولو» انتشارات نیلوفر -تهران 1383، و داستان بلند «انجل لِیدیز» نشر نارنجستان – لس‌آنجلس 1385(و نشر مهری 1400) منتشر شده است.

کتاب پرسه، به عنوان کتاب برگزیده‌ی نشریه سنجش -ویژه‌ی نقد ادبی در آلمان شناخته شد و مجموعه داستان هتل مارکوپولو در تهران، برنده‌ی جایزه‌ی مهرگان ادب سال 1383 و نامزد نهایی دریافت جایزه‌های بنیاد گلشیری، یلدا و منتقدین مطبوعات بوده است. همین کتاب از طرف منتقدین مطبوعات در ایران یکی از ده نامزد نهایی بهترین مجموعه داستان دهه‌ی هشتاد خورشیدی بود.

از خسرو دوامی نقدها و ترجمه‌هایی در نشریات ادبی داخل و خارج به چاپ رسیده است.

او مجموعه داستان «کلوپ بیلیارد آرزو» را در دست چاپ دارد.

یاس ایرانی اثر خسرو دوامی موضوعی بسیار ساده، اما عمیق دارد. راوی داستان پس از سال‌ها شکنجه‌گر خویش را در آمریکا می‌بیند. درد فراموش‌ناشدنی سالیان را به یاد می‌آورده، در تردیدهایش سرانجام او را به اسارت می‌گیرد.

داستان روایت انسان‌هاست، روایت آنان که بر بستر تاریخ در جامعه با یکدیدگر زندگی می‌کنند. انسان روایت می‌کند تا جهان خویش را به شکلی بنا کند. این شکل می‌تواند بر بوم نقاشی به رنگ بنشیند، در سازی و آوازی و یا سرودی جا خوش کند و یا به داستان درآید. او روایت می‌کند تا در دفاع از ارزش‌های خویش، آ‌ن‌ها را با دیگران در میان بگذارد و چنین است که داستان‌نویس روایت خویش را از هستی شخصیت‌های داستانش و موقعیت‌هایی که در آن زیسته‌اند، تصویر می‌کند تا جهانی دیگر بیافریند.

راوی داستان «یاس ایرانی» که پس از هشت‌سال ‌و یک‌ماه‌ و سه‌ روز زندان در جمهوری اسلامی، سرانجام از کشور گریخته و ساکن آمریکا می‌شود، روزی برحسبِ اتفاق جهت تعمیر لوله‌آب به خانه‌ای وارد می‌شود که صاحب آن کسی نیست جز شکنجه‌گرش در زندان. با او چه باید بکند؟ چه می‌تواند بکند؟ چنین موقعیتی دستمایه این رمان است و به گرانیگاه آن تبدیل می‌شود.

به نقل از یادداشت اسد سیف در دویچه وله