بدون مصرع اول

بدون مصرع اول مجموعه­اي است از سي و سه شعر كه به چهار بخش «آن صداي پيوسته»، «ما و كلمه­ها»، «به نيايش» و «بدون مصرع اول» تقسيم شده­اند. مصرع برجسته و پنهان همه­ي شعرهاي بهنام باوندپور اما، نگاهي فلسفي ـ هستي شناسانه است كه ثبت يك «لحظه» و يا روایت يك ماجرا را بنيان تولد اشعاري مي­كند كه شعريت خويش را از لحظه يا ماجرايي مي­گيرند كه تنها به يار‌ي‌ي نگاهي شاعرانه قابل ثبت است. شعريت شعر باوندپور نه بر عادت زدايي از ساختار و جنبه‌‌ي ارجاعي‌ي زبان كه بر عادت زدايي از نگاه روزمره بنا مي‌شود و هم از اينروست كه تصاوير زباني تنها در لحظه­هاي نادري در شعر او چهره نشان مي‌دهند. باوند‌پور تولد و مرگ، تنهايي و بيهود‌گي و گمشده‌گي و كودكي را از دريچه‌ي لحظه‌هاي ناب مي‌نگرد و تماميت شعرش را نه بر مبناي سطرهاي شاعرانه كه بر مبناي ثبت اين لحظات بنا مي‌كنند. دلمشغولي‌هاي او دلمشغولي‌هاي هميشه‌ي انسان‌اند. شعر او اما زخم‌هاي هميشه را در خواب ما تازه مي‌كند: «كسي خواب شب پيش خويش را از ياد برده است/ فقط مي‌داند/ كه از زبان خواب خويش زخم خورده هست.» برگرفته از «سنگ» دفتر ادب و هنر شماره 3